Allereerst wens ik je een heel mooi 2019! Ben jij ook blij dat alle feestdagen weer achter de rug zijn? Ik vind het allemaal best gezellig en warm enzo met al die lichtjes en versieringen, maar op een gegeven moment verlang ik ernaar dat alles weer “gewoon” is. Met de start van een nieuw jaar heb ik altijd het gevoel van fris en schoon en met een blanco bladzijde weer beginnen.

Wel nemen we altijd nog wat gedoe mee van het afgelopen jaar. Zoals de financiële tekorten in het sociale domein, vooral op de jeugdhulp. Hugo de Jonge heeft beloofd dat hij in februari komt met een onderzoeksrapport waarom de tekorten op de jeugdhulp zo zijn opgelopen. Maar eh …. die waren er toch ook al voor de decentralisaties, dus voor 2015?

De toenmalige bureaus Jeugdzorg kregen veel kritiek over hun handelwijze. Meer geld was niet de oplossing om de lange wachtlijsten voor jeugdzorg te laten slinken, ze bleven maar groeien. Het was dweilen met de kraan open. Was dat niet de reden dat de jeugdhulp door gemeenten moest worden georganiseerd, zo dicht mogelijk bij de burger zodat er goed maatwerk geleverd zou kunnen worden, meer toegespitst op het gezin zodat het goedkoper zou worden? Maar wat zien we: Het aantal uithuisplaatsingen, dus dure en specialistische zorg, stijgt nu juist. Voor de beeldvorming: Een uithuisplaatsing kost al gauw €80.000 per kind per jaar. Het Instituut voor Publieke Waarden @Publiekewaarden heeft terecht een aantal malen getweet dat de oorzaken van de dure jeugdhulp niet zouden moeten worden gezocht bij VWS, maar bij de ministeries van Sociale Zaken en Werkgelegenheid en Veiligheid en Justitie. Ik heb in mijn advieswerk voor verschillende gemeenten inderdaad regelmatig gemerkt dat ouders al snel specialistische hulp krijgen bij de opvoeding terwijl ze over hun nek zitten in de schulden, daardoor met huisuitzetting worden bedreigd en soms van ellende het criminele pad op gaan. Eerst werken aan de bovenliggende problematiek brengt rust in het gezin waardoor ze weer aandacht krijgen voor hun kinderen en hun opvoedingsvaardigheden verbeteren. Wel is in dergelijke situaties langdurige begeleiding nodig, maar dan kunnen de kinderen in ieder geval thuis blijven. Uithuisplaatsingen maken ouders en kinderen niet gelukkiger. En dat is waar wij van de WWZ Academie voor staan: Ondersteuning echt op maat, in een goed gesprek tot stand gekomen, waar mensen gelukkig van worden. Niet de systemen helpen mensen, maar mensen helpen mensen!