Sinds begin dit jaar ben ik als vrijwilliger betrokken bij de vluchtelingenopvang in Zaandam. Waarom? Omdat ik gewoon het gevoel had dat ik daar iets voor moest doen. Ik ben dus nu net als meer dan 500 andere vrijwilligers bezig om iets, wat dan ook, voor vluchtelingen te doen om het wachten op een besluit van de IND te verlichten. We hebben hier in Zaandam 1.000 vluchtelingen in de noodopvang. 600 in de “bajesboten” in het verre industriegebied (waren eerst voor uitgeprocedeerde) en 400 in de voormalige tenten van de Dam tot Damloop. De ruim 500 vrijwilligers doen allemaal een stukje: Velen geven taallessen, gaan met uitjes mee, zorgen voor vervoer of bieden individuele aandacht zoals een gesprekje of regelen zaken om een vluchteling een beetje blij te kunnen maken. Zo  bouwen de vluchtelingen al direct een netwerk op, hetgeen hun integratie in Nederland op een snelle manier bevordert.

Zoals ik al vaker heb geschreven: Als je een ander blij kunt maken dan word je zelf ook blij! En ook schreef ik al eerder: Als je zelf geen of een klein netwerk hebt, dan kan het netwerk van een ander uitkomst bieden. Dat bleek maar weer eens vorige week. Een vluchteling had mij gevraagd of hij ergens piano zou kunnen spelen, want dat doet hij zo graag. Hij heeft als entertainer ervaring met spelen in hotels in de Arabische landen en andere delen van de wereld. Nu ken ik een horeca ondernemer in Zaandam en heb hem de vraag voorgelegd of hij bij hem zou kunnen spelen. Geld verdienen mag hij niet, maar hij is al blij als hij kan spelen. De horeca ondernemer was snel enthousiast, maar had geen piano, noch een keyboard. Hij heeft nu samen met een muziekondernemer gezorgd dat de vluchteling bij hem op een keyboard kan spelen. En zo is iedereen weer blij, zeker omdat we allemaal wat voor elkaar kunnen betekenen. De gunfactor is essentieel!