Met het idee van de transformatie in het sociaal domein en de decentralisaties naar gemeenten heeft het Rijk beoogd om de hulp en ondersteuning dichter bij de mensen te brengen zodat er meer hulp op maat zou kunnen worden geboden en de cliënt centraal zou komen te staan. Niets blijkt minder waar, we blijven hangen in systeemdenken.

Opvallend vind ik deze titel van een artikel: Kinderen profiteren niet van de transitie Jeugdhulp. Dat is toch juist de doelgroep? De kinderen en dus ook de ouders blijven in de kou staan als gevolg van wachtlijsten die nu juist steeds langer worden, zo blijkt. In het artikel staat dat gemeenten en hulpverleners elkaar nog niet goed weten te vinden en dat de inkoopsystemen nog niet goed werken. We blijven in het systeemdenken hangen. Betekent dit dan dat iedereen op elkaar blijft wachten als er een gezin moet worden geholpen?

De wachttijden in de jeugdhulp zijn zelfs onvermijdelijk, zo is in dit artikel te lezen. Een opvallend citaat:

Een belangrijke reden voor wachtlijsten en wachttijden is de fluctuerende hulpvraag. De Jeugdwet vereist dat hulp meer op de persoon is afgestemd en passend en integraal is. Daardoor is het aanbod voor iedere hulpvrager anders. Met als gevolg dat de aansluiting tussen vraag en aanbod vaak moeizaam verloopt.

Huh? Het was toch juist de bedoeling dat er passende hulp op maat zou worden geboden?

1 gezin 1 plan is het sleutelbegrip. Dit impliceert juist hulp op maat met als uitgangspunt de vraag van het gezin en het kind. Dus in een echte dialoog gaan, vragen wat het gezin en het kind nodig hebben en daar meteen actie op ondernemen, zodat juist de mensen om wie het gaat zien dat er wat gebeurt en het gevoel krijgen dat ze vooruit worden geholpen. Je hoeft niet alleen te kijken naar welke zorgaanbieders zijn ingekocht, maatwerk met persoonsgebonden budgetten is ook mogelijk, mits goed gemotiveerd en dat kan toch? Houd nu toch eens op met dat systeemdenken, gebruik gewoon je gezonde verstand en vraag wat het gezin en het kind werkelijk nodig hebben. Ga dan vervolgens gewoon DOEN!

Of blijven we met zijn allen binnen de kaders hangen en op elkaar wachten? Zodat er weer een volgende transitie zal plaatsvinden in het sociale domein en de mensen om wie het gaat nog steeds in de kou blijven staan?