De combinatie van werk en mantelzorg is soms niet te doen. Ik weet dat uit ervaring. Toen mijn zoon 11 maanden was vond mijn man hem blauw in zijn bedje. Hij had al sinds dat hij drie maanden was astma en daar hadden we veel, vooral nachtelijke, zorg van. Daarom gingen we altijd meteen kijken als we het gevoel hadden dat er iets niet goed ging.

Mijn man ging snel met hem naar het ziekenhuis en daar is hij een week gebleven. Net dat weekend was ik met twee vriendinnen naar Limburg, dus we reden meteen terug naar Zaandam. Ik ging naar het ziekenhuis en ben daar gebleven. Die maandag startte ik met een nieuwe baan. Daarom kwam het niet in mijn hoofd op om me meteen die week af te melden, dus overdag was mijn man met mijn zoon in het ziekenhuis en ’s avonds loste ik direct vanuit mijn werk mijn man af, probeerde te slapen naast mijn zoon (met de nodige nachtelijke controles) en ging de volgende dag weer naar mijn werk. Aan het eind van de week bleek dat mijn zoon bijna was gestikt door te grote amandelen. Hij werd geopereerd en vervolgens konden we weer naar huis.

Maar toen was het nog lang niet klaar. Met Kerst belandde mijn dochter in het ziekenhuis met zware griep en uitdrogingsverschijnselen en met Oud en Nieuw ging mijn zoon bijna weer het ziekenhuis in. De kinderarts wist het nog net te voorkomen met medicijnen gelukkig.

Daarna was mijn zoon bijna iedere week ziek. Dat betekende dat hij niet naar de gastouder kon en dat mijn man, mijn schoonmoeder of ik thuis bleven. Dan had mijn zoon ook echt intensieve zorg nodig. Na drie maanden belde ik de kinderarts huilend op, ik wist niet meer wat ik moest doen. Overdag voor het kind zorgen en veel gebroken nachten. Hij lag al bij ons in bed, want ieder uur stikte hij bijna in het hoesten en dan gingen we weer met de voorzetkamer met medicijnen aan de slag. De kinderarts schreef zware antibiotica voor die we onze zoon in ieder geval twee maanden moesten toedienen om hem door de vicieuze cirkel heen te trekken van de gevoeligheid voor iedere bacil. Dat heeft inderdaad gewerkt en toen werd het rustiger.

Intussen zat ik niet meer zo lekker in mijn nieuwe baan. De werksfeer was op dat moment niet fijn en ik stond enorm onder druk door iemand die de neiging had ieders werk te controleren. Na een jaar bij mijn nieuwe werkgever stortte ik in met een burnout. Ik weet nog dat ik rillend op de bank lag en me letterlijk niet meer kon bewegen. De combinatie van niet prettig voelen op mijn werk en intensieve zorg voor mijn zoon thuis had me de das om gedaan.

Vanuit mijn toenmalige leidinggevende was daar weinig begrip voor. Drie maanden ben ik thuis geweest. Heb vooral veel geslapen en rustig aan gedaan. Intussen werd de situatie op het werk beter. Het leidingteam werd vervangen en de sfeer werd beter. Mijn nieuwe leidinggevende nodigde me bij hem thuis uit en liet me alles eruit gooien, dat was zo fijn! Dat gaf me het vertrouwen om langzaam maar zeker terug naar het werk te kunnen gaan. Hij gaf ook daarna alle ruimte aan zijn personeel als er iets aan de hand was en dat was een heel fijn gevoel, ook later toen mijn moeder terminaal ziek werd. Ik kreeg er alle tijd en ruimte voor. Dat is wat je nodig hebt als mantelzorger!