Ik ben net terug van een mooie vakantie in Indonesië. Als vakidioot heb ik natuurlijk ook gekeken naar de sociale kanten van het land. Wat is er geregeld en wat niet?

Ondanks dat Indonesië een ontwikkelingsland is, is het eigenlijk best zelfvoorzienend. Dankzij de vele vulkaan erupties valt er veel lavazand op de landerijen. Lava zorgt voor vruchtbaarheid, samen met de vele regen. Zodoende is er volop fruit en groenten en overal zie je de sawa’s waar overal rijst wordt verbouwd. Echter, er is niet voldoende rijst voor de miljoenenbevolking, waardoor dit toch moet worden geïmporteerd. Indonesiërs eten de hele dag rijst en in mindere mate mihoen, van het ontbijt tot en met het diner.

Er wordt ook gedaan aan duurzaamheid: Alle materialen in het productieproces worden gebruikt en herbruikt. Alleen is nog wel de plastic soep in de zee zichtbaar.

Indonesië doet aan minimabeleid: Er is een zorgverzekering beschikbaar voor de allerarmsten.

Er zijn in Indonesië 40 miljoen werklozen. Veel mensen zijn dan ook creatief in het vinden van inkomsten. Ik heb niet veel bedelaars gezien, wel veel mannen die de hele dag optreden als verkeersregelaar in het drukke verkeer in de steden. Daarvoor worden ze niet door de overheid betaald, maar door automobilisten en scootterrijders voor wie ze de weg vrij maken. We hebben dat een halfuurtje staan aankijken en concludeerden vervolgens, dat als je een goede verkeersregelaar bent, je na een dag best goed te eten hebt. Een mooi voorbeeld van zelfredzaamheid en creatief denken!